Ik probeer nog te genieten van mijn laatste maaltijd voor de komende drietal dagen. Morgen (operatiedag) zal het sowieso niets worden. Overmorgen bouillon en thee, de dag daarop beschuiten. Zelfs mijn meegesmokkelde (dankjewel liefje) appelmoes zal ik vanavond nog moeten "vernietigen".
Morgenochtend is het dan eindelijk zover. Rond een uur of 10 gaan ze mij verlossen van mijn pijn. Althans, dat zou ik willen. Werkelijkheid is dat de volgende dagen (weken?) niet zo makkelijk zullen worden als ze er in mijn hoofd nu uitzien.
De verpleegster gaf mij volgend ideaalschema mee:
Morgen fixen ze eerst de rug, laten ze mij wakker komen met een pijnpomp en blijf ik braaf plat liggen.
Vrijdag verblijf ik in bed, plat op de rug.
Zaterdag mag ik me af en toe eens draaien.
Uiteindelijk mag ik zondag op de rand van het bed zitten en mijn eerste maaltijd verorberen.
Vanaf dan zouden de pijnpomp en andere bekabeling moeten verdwijnen en ik mijn eerste herboren stapjes mogen zetten.
Iedereen vraagt me of ik nerveus ben, of ik geen slaappilletje nodig heb. Maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Vannacht kan ik terug over andere dingen dromen. De oplossing ligt in mijn handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten