post-op: dag 3 en 4

Beide dagen waren vergelijkbaar: alles ging goed met de rug, fantastisch zelfs. Ik mocht opstaan, een wandeling maken (10m)  en eindelijk was ik af van de operatiekleedjes. Ik was enkel misselijk, eten was er niet bij.

Post-op dag 1 en 2

Gisteren vierliep een beetje zoals na de operatie. De pijnpomp was druk in gebruik. Daardoor was alles vrij wazig. Het moeilijkste aan die dag was het niet op een zij kunnen draaien. Na enige tijd is de druk op je rug en longen zo groot dat je lichaam zich opspant. Het enige wat daaraan te doen valt is dan eens kunnen draaien.

Een meegaande verpleegster heeft me eventjes uit mijn lijden verlost.

Vandaag mocht ik gelukkig wel draaien. Intussen kan ik het zelfs volledig zelfstandig  (af en toe een beetje hulp dus). Alles ging vrij goed, toen ineens mijn felbegeerde pijnpomp begon te lekken. Aangezien die er morgenvroeg normaal toch uitmoest hebben ze mijn pomp ineens nu afgesloten. 

Hier zit ik dan, met een paar dafalgans en een spuitje.

Ik hoop dat het morgen beter gaat...

Operatiedag

Gisteren was het eindelijk zover. Iets voor 10 kwamen ze me 'halen'. Getooid in een kleedje werd ik binnengereden in een naar mijn normen (en ik heb er al enkele gezien) gigantische operatiezaal gevuld met mensen. Het deed me denken aan een klein, druk bedrijfje. Terwijl twee dames vrolijk alle boren en messen uitpakten, bekommerden drie heren zich erom mij zo snel mogelijk te doen inslapen (had ik teveel gezien?)

En plots was ik daar dan, wakker, ergens. Er werd pijnstilling voorzien. Ik heb nu een pijnpomp, een aantal baxters en een drain om overtollig bloed te verwijderen.
Eens op de kamer kwam hoorde ik dat de operatie goed gelukt is. Op een lekje ruggemergvocht na. Dit is op zich niet erg, omdat ik toch de komende dagen moet stilliggen.
De schroeven en balkjes zijn er goed ingeplaatst, zondag kan ik ze uittesten.

Tnx oudjes en liefje om er te zijn en tot straks :)

Nog even wachten

Deze nacht toch nog enkele uurtjes kunnen slapen, tot ik vrolijk gewekt werd met een thermometer in mijn oor. Nu alles blijkt in orde te zijn en ik ben er ook klaar voor. 

Ik mocht nog een laatste keer douchen en ik, die zo met mijn haar bezig ben, ben natuurlijk de shampoo vergeten. Het is goed dat ik me toch zorgen maak om die banale, kleine dingen.

Ik ben blij met de vriendelijkheid en voorzichtigheid van de verpleging.

Tot straks, en hopelijk, met een niet-pijnlijke voet.

Jill

Avond voor de operatie

Ik probeer nog te genieten van mijn laatste maaltijd voor de komende drietal dagen. Morgen (operatiedag) zal het sowieso niets worden. Overmorgen bouillon en thee, de dag daarop beschuiten. Zelfs mijn meegesmokkelde (dankjewel liefje) appelmoes zal ik vanavond nog moeten "vernietigen". 
Morgenochtend is het dan eindelijk zover. Rond een uur of 10 gaan ze mij verlossen van mijn pijn. Althans, dat zou ik willen. Werkelijkheid is dat de volgende dagen (weken?) niet zo makkelijk zullen worden als ze er in mijn hoofd nu uitzien.

De verpleegster gaf mij volgend ideaalschema mee:

Morgen fixen ze eerst de rug, laten ze mij wakker komen met een pijnpomp en blijf ik braaf plat liggen.
Vrijdag verblijf ik in bed, plat op de rug. 
Zaterdag mag ik me af en toe eens draaien.
Uiteindelijk mag ik zondag op de rand van het bed zitten en mijn eerste maaltijd verorberen. 
Vanaf dan zouden de pijnpomp en andere bekabeling moeten verdwijnen en ik mijn eerste herboren stapjes mogen zetten.

Iedereen vraagt me of ik nerveus ben, of ik geen slaappilletje nodig heb. Maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Vannacht kan ik terug over andere dingen dromen. De oplossing ligt in mijn handen.